Sa gitna ng isang malawak na gubat sa labas ng kaharian ng Albanya na nababagtas ng ilog Kositong makamandag ang tubig, ay nakagapos ang isang kaawa-awang tao sa isang puno ng Higera. Siya si Florante, anak nina Duke Briseo at Prinsesa Floresca. Unti-unting pinapanawan ng buhay si Florante dahil ang gubat ay sadyang nakakatakot. Mga mababangis na hayop ang gumagala dito, ang huni ng mga ibon ay nakakalunos at ang malalaking punongkahoy ay tunay na nakakasindak.
Sa isang di sinasadyang pagkakataon, napapunta ang isang Persyanong Moro sa dakong kinalalagyan ni Florante. Ito ay si Aladin, anak ni Sultan Ali-adab, na nagpaka-layu-layo sa sariling bayan dahil sa sama ng loob sa ginawang pang-aagaw ng ama sa kanyang kasintahang si Flerida. Nadinig lahat ni Aladin ang mga panaghoy ni Florante tungkol sa kanyang mga kahirapan at siya ay lubos na naawa. Tinunton niya ang pinanggagalingan ng tinig at nakita ang dalawang leong naka-akmang pumaslang kay Florante. Mabilis na pinaslang ni Aladin ang mga leon. Kinalagan niya ang gapos ni Florante at pinagpilitang pahimasmasan siya. Yayamang dumidilim na noon, dinala ni Aladin si Florante sa may dakong pinasukan nito sa gubat at doon ay magdamag siyang binabantayan. Kinabukasan ay nagkakuwentuhan silang dalawa.
Nagkwento si Florante ng kanyang naging buhay. Kinakitaan daw siya, mula nang pagkabata, ng mga katangiang pangmaharlika; isinalaysay niya kung paano muntik nang madagit siya ng isang buwitre kung hindi lamang napana ito ng kanyang pinsang si Menalipo, na taga-Epiro; binanggit din niya ang paghatid ng isang ibong arkon sa kanyang dibdib ng isang kupidong diyamante. Ipinadala siya sa Atenas upang doon ay mag-aral. Dito ay nadatnan niya si Adolfo, anak ng Konde Sileno na taga-Albanya din, na hinahangaan ng mga guro at mga kamag-aral dahil sa katalinuhan niya at pagka-uliran sa pagkilos at pananalita. Labing-isang taong gulang lamang noon si Florante at si Adolfo ay labing-tatlo na; ngunit sa loob ng anim na taong masugid na pag-aaral, nadaig ni Florante si Adolfo sa karunungan at kagalingan. Hindi naglaon at lumabas ang likas na pagkatao ni Adolfo. Kinasuklaman niya ang mga tagumpay ni Florante. Kaya nga sa isang dulang itinanghal, sa halip na sundin ang hinihingi ng papel, tinotohanan niyang saksakin si Florante. Mabuti na lamang at nailigtas siya ni Menandro, pamangkin ng kanyang gurong si Antenor. Kinabukasan din ay pinauwi si Adolfo sa Albanya.
Namalagi pa ng isang taon si Florante sa Atenas. Samantala, nakatanggap siya ng masamang balita mula sa kanyang ama na namatay ang kanyang mahal na ina. Kahit na siya ay nagdadala ng malaking sama ng loob, hinintay pa niya ang pasiya ng kanyang ama. Dumating lamang ang isang sulat makatapos ang dalawang buwan na nagsasabing umuwi na si Florante sa Albanya.
Ipinatawag ni Haring Linseo ang Duke Briseo sa Albanya sapagka't ang kaharian ng Krotona ay sinalakay ng hukbo ng Persiyanong Heneral Osmalik. Sa unang pagkikita ng Haring Linseo kay Florante, itinanong agad nito kung sino si Florante. Sinabi nitong napanaginipan daw niya ang taong mamumuno sa hukbo ng Albanya laban sa kaaway at ito'y kamukhang-kamukha ni Florante. Ipinakilala ng Duke ang kanyang anak sa hari. Nagsipagpulong ang mga pinuno at napagpasiyahang si Florante nga ang magdadala ng hukbo ng Albanya. Samantala, sa palasyo ay napukaw ang puso ng binata ng magandang anak ng hari, si Laura. Namalagi ng tatlong araw si Florante sa palasyo; nguni't naging kasintahan lamang niya si Laura pag-alis na niya. Ito ay nagpabaon ng luhang tanda ng pagmamahal niya sa binata.
Nakasagupa nina Florante ang mga kalaban; limang oras na naglaban sina Florante at Osmalik. Hindi nagtagal, bangkay na itinanghal ang ganid na Persiyano. Nanatili pa ng limang buwan si Florante sa Krotona. Labis siyang nanabik kay Laura kaya't nagdumaling bumalik sa Albanya. Sa kanyang pagdating, ikinagulat niya ng husto nang makitang bandila na ng mga Moro ang nagwawagayway sa kaharian ng Albanya. Pinatigil niya agad sa paanan ng isang bundok ang kanyang hukbo. Nakita niya dito ang isang babaeng pupugutan na lamang ng ulo ng mga kalaban. Kanyang mabilis na sinagip ang inuusig. Anong laking pagkamangha nang makita ng lahat ang babae: si Laura! Nagsipagtakbuhan ang hukbo ng kalaban, napinamumunuan pala ni Aladin. Nabawi ang palasyo nina Floranate at nailigtas ang mga ibinilanggo : sina Haring Linseo, Duke Briseo at Adolfo.
Hindi pa halos natatahimik ang kaharian ng Albanya ay may isang hukbo na naman ang sumalakay; ito ay ang hukbong pinamumunuan ni Miramolin. Sa madugong paglalaban ay nagapi nina Florante ang mga kalaban. Nguni't may sunod-sunod pang mga hukbo ang nagtangkang sumalakay sa kaharian. Labimpito silang lahat; at lahat din sila ay pawang natalo ni Florante!
Habang nasa Etolya si Florante, nakatanggap siya ng sulat buhat sa monarka ng Albanya na nagsasabing madaling magbalik sa Albanya. Nabigla si Florante pagdating niya. Tatlumpung libong sandatahan ang dumakip sa kanya at dali-daling ipiniit siya sa bilangguan. Hindi niya alam na sa mga pakana ni Adolfo ay napatay pala nito ang mahal na hari maging ang Duke Briseo at ito ang siyang umagaw sa trono. Ikinulong si Florante nang labing-tatlong araw; pagkatapos ay ipinag-utos na igapos siya sa gitna ng kasindak-sindak na gubat upang doon ay masila ng mababangis na hayop. Magdadalawang araw na siya sa gubat na iyon.
Isinalaysay naman ni Aladin ang kanyang mga karanasan. Siya ang anak ng balitang Sultan Ali-adab. Napadpad siya sa gubat dahil sa matinding sama ng loob sa kanyang ama. Ang kanyang kasintahang si Flerida ay ninasang agawin sa kanya ng sariling ama. Sa tindi ng pagnanasa ng sultan, naghanap ito ng dahilan upang masarili ang dalaga. Sa pamamagitan ng pagsisiyasat, natuklasan nitong nagpunta sa Persya si Aladin at iniwan ang kanyang hukbo sa Albanya. Kaya nang maagaw ni Florante ang Albanya at matuklasan niyong si Aladin ay umurong sa labanan, ipinalagay ni Sultan Ali-adab na iyon ay isang pagkamakasalanan, at hinatulang pugutan ng ulo ang sariling anak. Nguni't nang gabi ding iyon, tumanggap si Aladin ng isang mensahe na siya ay ipinatatapon sa ibang lupa. Ang bilin ay huwag na siyang babalik sa Persya kung nais pa niyang mabuhay. Ang paglilibot niya ay may anim na taon na ngayon.
Habang nagku-kwentuhan sina Florante at Aladin, nadinig nila ang pag-uusap ng dalawang tao. Ang isa ay nagsasalaysay kung paano nalaman nitong ipapapatay ang kasintahan nitong nasa bilangguan. Dahil dito pumayag itong makasal sa hari. Pinawalan naman ang kasintahang nabibilanggo. Noong gabing iyon ay tumakas ito sa pagbabalatkayo bilang isang gerera. Madaming taon na ito ngayong naglalagalag, haggang sa magkita ang dalawa sa pook na ito. Samantala, dahan-dahang nilapitan nina Florante at Aladin ang nagsisipag-usap. Anong laking tuwa nang makita nilang ang nagsisipag-usap ay walang iba kundi sina Laura at Flerida!
Ikinuwento ni Laura kung ano ang nangyari sa kanya. Sinabi niya kung paano naagaw ni Adolfo ang trono, kung paano pinugutan ng ulo ang hari. Sinabi din niyang pinadalhan niya ng sulat si Florante sa Etolya upang ipaalam ang mga nangyayari sa Albanya nguni't ito ay hindi nakaabot kay Florante. Samantala, natapos na noon ang limang buwang taning ni Adolfo kay Laura upang mapag-aralan ang handog na pag-ibig nito. Wala nang paraang nalalabi kay Adolfo upang mahimok si Laura; kaya't sa kailaliman ng gabi ay pinilit nitong dalhin siya sa gubat upang doon ay siraan ng puri. Siya namang pagdating sa gubat ni Flerida. Nakita niyon ang kabuktutan ni Adolfo. Sa isang pagsibat niyon ay napatay agad si Adolfo.
Habang nagpapalitan ng kani-kanilang karanasan ang apat, nagsidating sina Menandro, kasama ang buong hukbo ng Albanya. Pinaghahanap nila si Adolfo upang maibalik ang dating katahimikan ng Albanya. Nagsipagsigawan ang buong hukbo sa tuwa nang makita ng lahat na buhay sina Florante at Laura. Ipinagbunyi nilang lahat ang magkasintahan. Pagkaraan ay nagbalik silang nagsisipagbunyi sa palasyo. Hindi nagtagal at nakasal sina Florante at Laura. Itinanghal na hari ng Albanya si Florante; si Laura, ang reyna. Sina Aladin at Flerida naman ay pinag-isang dibdib din matapos mabinyagan upang maging ganap na Kristiyano. Bumalik silang dalawa sa Persya nang mamatay ang Sultan Ali-adab, at doon sila ay namuno sa sariling kaharian.
No comments:
Post a Comment